Let op: dit is een verhalende reconstructie, gebaseerd op openbare berichtgeving over de zaak rond Anna Moriah “Mo” Wilson. Feiten zoals tijdlijn, locaties en de uitkomst van het proces zijn echt; gedachten, dialogen en sommige scènes zijn ingekleurd om er een doorlopend verhaal van te maken.
De laatste avondlicht
Austin, Texas – 11 mei 2022.
De lucht boven de stad kleurde langzaam oranje toen de zon achter de skyline zakte. Het was zo’n avond waarop de hitte eindelijk losliet en er een zacht briesje door de straten trok. Op een rustige weg in een woonwijk in East Austin klonk het ritmische gezoem van banden over asfalt.
Moriah Wilson denderde op haar gravelbike de straat uit, haar adem rustig, haar benen soepel alsof dit allemaal geen moeite kostte. Voor haar was het ook geen moeite – niet meer. Duizenden uren op de fiets hadden haar lichaam getraind tot iets dat bijna bovenmenselijk leek.
De huizen trokken langs haar heen: houten veranda’s, pick-ups in opritten, hier en daar een hond die blafte alsof hij het tempo probeerde bij te houden. Moriah glimlachte kort. Morgen zou ze Austin verlaten voor Hico, waar de Gravel Locos-wedstrijd op haar wachtte. Ze had zich zelden zo sterk gevoeld.
In haar achterzak zat haar telefoon, zwaar van appjes, routebestanden en trainingsdata. Daarin zat haar leven: planners, dromen, races. En ergens, tussen die data en berichten, lagen ook de lijntjes die naar deze avond zouden leiden.
Toen ze afremde voor het stopbord bij de kruising, voelde alles nog normaal. De wereld was nog niet gebroken.
Lees verder en bekijk de video over deze zaak op de volgende pagina
