Austin
In Austin verbleef Moriah bij haar vriendin Caitlin Cash. Caitlin’s appartement was allesbehalve luxe: houten vloer, wat krakende planken, een rommelige keuken vol koffiekopjes en energierepen. Maar het was warm, gezellig en vol leven.
“Je weet dat je altijd welkom bent,” had Caitlin gezegd toen Moriah vroeg of ze voor de race bij haar kon blijven. “Zolang jij kookt, mag je blijven slapen.”
Moriah was die avond eerder al wezen rijden. Nu, terug bij het appartement, leunde ze haar fiets tegen de schuur en veegde een sliert haar onder haar helm vandaan. Terwijl ze het hek achter zich dichtdeed, checkte ze vluchtig haar telefoon.
Een berichtje.
Colin:
Ben je klaar voor een duik?
Colin Strickland – eveneens topcoureur, gravellegende, Austin-local. Ze kende hem van het circuit, van races en van die korte periode waarin hun levens nog iets ingewikkelder door elkaar hadden gelopen dan nu.
Ze had even getwijfeld toen hij voorstelde om te gaan zwemmen bij Deep Eddy Pool. Maar de dag voor een grote race was ontspanning ook belangrijk. En ze waren collega’s, vrienden. Dat was alles, hield ze zichzelf voor.
Moriah:
Ja, kom maar door. Tot zo.
Ze voelde een kort, onbestemd knagend gevoel in haar maag. Niet eens echt schuldgevoel, meer het besef dat er iemand was voor wie dit gevoeliger lag dan voor haar. Kaitlin Armstrong – Colin’s vriendin. De vrouw met wie hij al jaren samen was, met wie hij een leven deelde in deze stad.
Moriah stak de telefoon weg. Ze had gekozen om hierheen te komen, had gekozen om te gaan zwemmen. Het enige wat ze in de hand had, was haar eigen intentie. En die was helder: ze was hier om te racen, om te leven, om plezier te hebben. Niet om iemand pijn te doen.
Lees verder en bekijk de video over deze zaak op de volgende pagina
