Lijnen die kruisen
Aan de andere kant van de stad, in een huis vol fietsen, wielen en gereedschap, zat Kaitlin Armstrong aan de keukentafel. Voor haar lag een lege mok, een opengeklapte laptop met half ingevulde documenten, en haar telefoon.
Ze had geprobeerd te werken – mails, yoga-lessen plannen, een paar vastgoedzaken – maar haar gedachten bleven terugkeren naar dezelfde plek. Naar hem. Naar hen.
Colin had gezegd dat hij ging “chillen met een vriend”. Niets bijzonders. Hij had het luchtig gebracht, bijna achteloos. Maar hij had dat stemmetje in zijn hoofd ook gehoord, en daarom had hij er meteen aan toegevoegd: “Een fietsmaatje uit de scene, verder niks.”
Toch vertrouwde ze het niet.
Ze pakte haar telefoon en opende een app die zoveel wielrenners dagelijks gebruikten: een fitness- en trackingapp, waarin routes en ritten werden bewaard. Tecnische details, hartslagen, snelheden – maar soms ook locaties. Politieonderzoek zou later naar voren brengen dat Armstrong deze app gebruikte om Moriah’s locatie terug te vinden.
Op het scherm zag ze een frisse upload van een rit. Niet van Colin, maar van Moriah. En zo tekende de route van iemand die ze nog nooit had ontmoet zich af over de plattegrond van haar stad. Een lijn die langs bekende plekken liep, langs haar eigen leven.
En ineens, terwijl ze door de gegevens scrolde, viel alles samen: de tijdstippen, de locatie, de berichten die ze eerder bij toeval had gezien op Colin’s telefoon. De naam van Moriah, ooit verstopt onder een pseudoniem in zijn contactenlijst. De periode waarin ze tijdelijk uit elkaar waren geweest, en hij “gewoon vrienden” was gebleven met dat meisje dat toevallig ook races won.
De jaloezie was niet nieuw. Ze was opgebouwd in lagen – maanden, misschien jaren. Niet één moment, maar een opeenstapeling van blikken, stiltes, halve waarheden.
In haar hoofd draaiden gedachten in cirkels.
Waarom uitgerekend zij? Waarom in mijn stad? Waarom nu, net nu alles weer stabiel leek?
Ze stond op, liep naar de slaapkamer en opende de lade van het nachtkastje. Haar vingers bleven een moment hangen boven de koude vorm van metaal. In latere verklaringen zouden onderzoekers vertellen hoe een kogelhulzenmatch werd gevonden tussen een wapen in dit huis en de hulzen bij de plaats delict. Maar op dat moment was er alleen een vrouw, een groeiende storm in haar borst en een keuze die ze nog kon terugdraaien.
Ze deed de lade dicht. Nog wás er niets gebeurd. De nacht lag als een blanco blad voor haar.
Lees verder en bekijk de video over deze zaak op de volgende pagina
