De duik
Deep Eddy Pool lag als een turquoise rechthoek in de avond, omgeven door bomen. Het water was koel, helder, een verademing na de warme lucht.
Moriah dreef op haar rug, keek naar de hemel die langzaam donkerder werd. Naast haar zwom Colin een rustige baan. Het gesprek ging zoals altijd: over materiaal, wedstrijden, routekeuzes, de manier waarop gravelraces zich ontwikkelden. Over hoe de sport waar ze van hielden steeds professioneler werd.
“Je gaat Gravel Locos winnen,” zei Colin. “Iedereen weet dat.”
“Dat weet je nooit,” antwoordde Moriah. “Eén lekke band en weg is je voorsprong.”
Hij grijnsde. “Dan neem je gewoon twee reservebanden mee, probleem opgelost.”
Ze lachten, maar onder de luchtigheid zat een laag van onuitgesproken dingen. Hun korte verleden, hun gedeelde dagen in een andere periode, toen de lijnen van hun levens kort iets dichter naar elkaar toe waren gekruld.
Na het zwemmen reden ze naar een plek in de buurt voor een snelle maaltijd. Plastic bekers, houten tafels, het soort eettent waar niemand lang bleef hangen. Ze praatten tot de schemering donker werd, en daarna bracht hij haar terug naar Caitlin’s huis.
“Succes morgen,” zei hij toen ze uitstapte.
“Dank je,” antwoordde ze. “Rij je zelf nog?”
“Niet daar,” zei hij. “Maar ik volg de livestream. Laat me niet in spanning zitten.”
Ze gaf een speelse saluut, draaide zich om en liep naar het hek. Achter haar sloeg de motor even op wanneer hij wegreed. Ze keek niet om. Ze dacht aan de race. Aan haar bidons, haar banden, haar pacing. Aan de toekomst die vóór haar lag.
Lees verder en bekijk de video over deze zaak op de volgende pagina
