De ontdekking
Caitlin Cash had een lange dag gehad. Ze werkte, rende van afspraak naar afspraak, en keek ernaar uit om thuis te komen in het stille, veilige appartement waar haar vriendin op de bank zou kunnen liggen, misschien met een laptop op schoot of een boek in haar handen.
Toen ze haar voordeur opendeed, viel haar eerst iets kleins op. Een geluid dat er níét was. Geen muziek, geen geritsel, geen stem die “hey!” riep vanuit de keuken.
“Mo?” riep ze. Geen antwoord.
Ze zette een paar stappen naar binnen, voelde een knoop groeien in haar maag. De deur naar de badkamer stond halfopen. Daarbinnen was het licht nog aan.
De seconden daarna werden later in een noodoproep gevangen: haar stem, hoog en gebroken, terwijl ze de situatie aan de hulpdiensten uitlegt. De paniek, de herhaalde zinnen, de ongeloof. De 911-centralist die kalm probeert na te gaan wat er is gebeurd.
“Mijn vriendin… ze ligt op de vloer… er is zoveel bloed… ik weet niet wat er is gebeurd…”
Hulp kwam, snel. Sirenes doorbraken de nacht, rode en blauwe lichten kleurden de rustige straat in harde flitsen. Paramedici stormden naar binnen, politie zette linten uit, buren gluurden door gordijnen met het vage besef dat er iets vreselijks was gebeurd.
Voor Moriah kwam de hulp te laat. De autopsie zou later spreken van meerdere schotwonden, van een dood die snel maar gewelddadig was geweest.
Voor de mensen die van haar hielden, begon op dat moment een heel andere tijdrekening: er was een leven vóór die nacht, en een leven erna.
Lees verder en bekijk de video over deze zaak op de volgende pagina
